Rzymski system zapisu liczb to sposób zapisu liczb za pomocą liter alfabetu łacińskiego. W przeciwieństwie do powszechnie używanego zapisu liczb (cyfry arabskie, system dziesiętny) jest niepozycyjnym zapisem liczbowym. Cyfry rzymskie nie nadają się do obliczeń matematycznych, na przykład mnożenie w tym zapisie jest o wiele trudniejsze niż w systemie dziesiętnym. Jednak warto je znać, ponieważ w codziennym życiu spotykamy się z nimi dosyć często. Możemy je znaleźć np. na tarczach zegarów, na pomnikach (rok) czy w książkach (numeracja rozdziałów). W Polsce używamy ich również do zapisu stuleci (np. teraz mamy XXI wiek).

Podstawowymi liczbami rzymskimi są I, V, X, L, C, D, M. Ich wartości są następujące:

Pozostałe liczby tworzymy, zestawiając ze sobą powyższe znaki, poczynając od największego do najmniejszego. W celu skrócenia zapisu stosuje się odejmowanie, w którym mniejszy znak poprzedza większy. Przykłady: